Er zit al een tijdje een Oehoe in het Lauwersmeer. Mijn vader had er al een aantal leuke foto's van gemaakt, waar ik best een beetje jaloers op was.
Ontsnapte vogel beweren mensen die denken het te weten (of die hem om twijfelachtige redenen willen vangen), voordeel van de twijfel roepen weer anderen. Ik hoor bij die anderen. Oehoe's breiden hun broedareaal uit en jonge vogels zwerven best ver uit. Ja en dan komt zo'n vogel in het Lauwersmeer, gespreid bedje! Veel eenden, ganzen en konijnen, die overdag op hun hoede zijn, maar 's nachts van geen kwaad weten.
70 cm hoog in zit, spanwijdte van zo'n 2 meter. Amper bomen in het Lauwersmeer. Zo'n beest moet opvallen. Niet dus. Al een paar keer heb ik gezocht naar de vogel, geen sjoege. Vandaag maar weer eens geprobeerd. Lopend langs het hek van de kazerne speur ik over de vlakte. Veel kleine vogeltjes, leuk, maar geen Oehoe.
Bij een bult zie ik een klein vogeltje een struik in duiken. Ik sta stil onder een boompje, rug tegen de stam. Ingespannen tuur ik naar het struikje, het vogeltje laat zich lastig zien. Dan ineens, vlak boven mijn hoofd, een hard klaaglijk: "Oehoe!" Ik kom zo'n 20 cm los van de grond, mijn hart slaat 2 x over, langzaam kijk ik omhoog en weet mijzelf zo'n 3 meter van de Oehoe die met met felle blik, verstoord aankijkt. Nogmaal klinkt het: "Oehoe!" Ik maak een terugtrekkende beweging, beducht voor de enorme klauwen die zo dicht bij me zijn. Toch lijkt de Oehoe het nu genoeg te vinden om me te hebben laten schrikken, want hij gaat me redelijk hautain zitten aankijken. Ik maak een paar foto's (ca. 150) en ga met een verhaal terug naar huis. Wat een beest! Wat een ervaring! Wat een plaatjes!
