Maskergors op Texel, het verhaal van een lange dag wachten...
Afgelopen zaterdag werd een Maskergors ontdekt op Texel. Qua tijd had ik nog wel heengekund, maar ik had zaterdag andere plannen. Zondag kon ik de moed niet opbrengen. Deze Maskergors zou waarschijnlijk op basis van keuzes die ik maakte aan mijn neus voorbijgaan. Toch toen de vogel ook maandag en dinsdag en uiteindelijk ook woensdag nog werd gemeld heb ik toch donderdag maar vrij genomen. Om 4:45 opstaan, om 5:20 in de auto en ruim op tijd om de boot van 7:30 te halen. Om 8:00 rij ik een stikdonker eiland op. Het waait erg hard en er valt een stevige regen. De combinatie van deze drie omstandigheden helpen niet om een Maskergors terug te vinden. Gelukkig werd het tegen 8:30 een ietsje lichter en besloot ik de warme auto te verlaten om bij de tuin te gaan posten. Het waaide nog steeds flink en de regen kwam bij tijden met spreekwoordelijk bakken uit de hemel. Dat zag er niet goed uit! Zo'n klein vogeltje gaat zich in de volle wind en regen echt niet laten zien. En dat bleek ook. De vogel bleef lang onzichtbaar. Sommigen hadden het geluk om de vogel wel te horen, maar mijn gehoor is inmiddels van een dermate bedroevend niveau dat dat voor mij niet was weggelegd. Maar goed de vogel zat er dus nog wel en na een tijdje waren enkele aanwezig zelfs zo gelukkig de vogel erg kort te zien. Ook dit was niet aan mij besteedt, niet dat mijn ogen slecht zijn, maar ik stond steeds niet op de goede plek.
Het werd 9:30, 10:30, 11:30, 12:30 en nog steeds geen glimp van de vogel. Toch wilde ik van geen opgeven weten, de wind nam wat af en het werd zelfs droog. Niet iedereen had echter zoveel doorzettingsvermogen en geleidelijk ging een ieder weg, soms zonder de vogel te hebben gezien, soms na slechts een glimp. Ik had mezelf voorgenomen sowieso de maiximale inspanning te leveren en tot het laatste licht te blijven om de kans op het zien van de vogel te maximaliseren. Samen met een dappere strijder, Jan Cornelis de Jong bleef ik over. Er kwam nog een dame bij staan en gedrieën hadden we het erover dat de vogel waarschijnlijk aan onze neus voorbij zou gaan. Voor Jan was dat extra zuur, want die had er gisteren ook al voor niets gestaan.
En dan gebeurt er toch wat. Vlak voor ons gaat een Siberische Tjiftjaf zitten. Prachtige troostprijs.
Nagenietend van dit vogeltje kijk ik even opzij naar een bosje verderop en verduld, daar zit ie de Maskergors! Snel foto's maken, waarbij ik mij camera vervloek omdat hij niet lekker scherp wil stellen. 5 minuten later duikt het vogeltje weer weg in de bosjes en geef ik Jan een high five. Geduld wordt beloond, wat een gave waarneming!
